तन्त्र, मन्त्र र यन्त्र आदि भन्दै हामी तान्त्रिक मत र विधिका पनि कुरा गर्छौं । वास्तवमा तन्त्र भनेको के हो त ? सामान्य मानिसले बुझ्नेगरी भन्ने हो भने यन्त्र भनेको कुनै कार्यसम्पादन गर्ने मेसिन हो भने मन्त्र भनेको त्यो यन्त्र सञ्चालन गर्ने सूत्र हो । मन्त्र अर्थात् सूत्रको सुविचारित प्रयोग गर्दै यन्त्रको सञ्चालन गर्नु र इच्छित परिणाम प्राप्त गर्नु नै तन्त्र हो वा तान्त्रिक विधि हो । यस परिभाषालाई मान्ने हो भने सनातन परम्पराको सम्पूर्ण आराधना वा पूजा पद्धति तान्त्रिक नै ठहरिन्छ । भगवान् विष्णुको सात्विक आराधना पनि तन्त्र नै हो किनकि त्यहाँ मूर्ति र पूजा सामग्री आदि यन्त्र हुन् भने ‘ॐ नमो भगवते वासुदेवाय’ जस्ता मन्त्रहरू बोलिन्छन् ।

इच्छित परिणाम कुनै भौतिक उपलब्धि नभई परमार्थ वा मोक्ष प्राप्तिसम्म होला ! तर सामान्य मानिसले यसलाई तान्त्रिक साधना मान्दैन । आमबोलोचालीमा सम्पूर्ण सात्विक पूजा आराधनालाई तान्त्रिक मानिँदैन । तान्त्रिक साधना वा विधि भन्ने बित्तिकै कुनै डरलाग्दो, बुझ्न कठिन वा सामान्य मानिसले नगर्ने विधिजस्तो बुझिने गरेको छ । हुन पनि तान्त्रिक शब्दसँग मसान, शव, बलि, पिशाच आदि इत्यादिको कल्पना गर्न थालिन्छ र स्वतः कालो छायाँ वा दृष्य दिमागमा आउँछ । कुनै तान्त्रिक भन्ने बित्तिकै हाम्रो मन मस्तिष्कमा कुनै कालो वस्त्रधारी र मानव खप्पर आदि इत्यादि भयावह दृश्य तैरिन थाल्छ ।

सामान्य मानिसको परिभाषामा पूजा आराधना पद्धति मूलतः सात्विक र तान्त्रिक गरी दुई प्रकारका हुन्छन् । तान्त्रिक साधना पनि दुई प्रकारले गरिन्छ– दक्षिणाचार पद्धति र वामाचार पद्धति । दक्षिण भनेको दायाँ हो । हामी सूर्य उदाउने दिशा अर्थात् पूर्वतर्फ फर्कियौं भने हाम्रो दायाँ हात दक्षिणतर्फ हुन्छ । त्यसैकारण दक्षिण बाहु भनेको दायाँ हात हो । स्वाभाविक रूपमा दायाँ हात सहज र सक्रिय हुन्छ । सामान्यतया धेरैजसो सकारात्मक काम हामी दायाँ हातले नै गर्छौं । २०६२–६३ साल अघिसम्म हामीकहाँ गोर्खा दक्षिण बाहु भन्ने मानपदवी थियो, जसको अर्थ हो गोर्खा राज्यको दाहिने हात अर्थात् महत्वपूर्ण मानिस । बायाँ हात पनि कम महत्वपूर्ण होइन । तर, बायाँ हातको काम अलि निम्न तहको र कम हुने गर्छ । राजनीतिकै कुरा गर्ने हो भने पनि परम्परागत संवद्र्धनवादीलाई दक्षिणपन्थी भनिन्छ भने अस्वाभाविक र उग्रलाई वामपन्थी भनिन्छ ।

सौम्य र सात्विक विधि अपनाएर देवी वा योगिनी वा शिवको आराधना गरियो भने त्यो दक्षिणाचार विधि हो । देवी, योगिनी वा शिवको सौम्य रूपको पूर्ण सात्विक आराधना पनि गर्न सकिन्छ । तर, यी देवदेवीको आराधनामा प्रायः तान्त्रिक पद्धति अपनाइन्छ । तान्त्रिक पद्धतिभित्र पनि सौम्यता र सात्विकपनलाई प्रधानता दिइयो भने त्यो दक्षिणाचार तान्त्रिक विधान हो ।

दक्षिणाचार विधि तुलनात्मक रूपमा सहज हुन्छ र थोरै चुक हुन गएमा पनि उल्टो हुँदैन र त्यसैकारण मन्द गतिमा परिणाम आउँछ । तसर्थ, सामान्य गार्हस्थ्य व्यक्तिले पनि दक्षिणाचार विधिबाट शक्तिको आराधना गर्नसक्छ । तर, वामाचार विधि अत्यन्तै कठोर र असहज हुन्छ । यो विधि अपनाउन मुस्किल एवं कठोर प्रक्रिया पछ्याउनुपर्ने हुन्छ र त्यसकारण पात्र पनि सटीक रूपमा योग्य हुनुपर्छ ।

मत्स्य अर्थात् माछा, मदिरा, मांस, मुद्रा र मैथुनजस्ता तत्वहरू सन्तुलित एवं समुचित प्रयोग हुन्छ । बलि प्रथा पनि वामाचार पद्धतिको अंग हो । तर, योग्य वामाचारीले बलि दिँदा बलि दिइने जीव आफैं स्वेच्छाले प्रस्तुत हुन्छ भन्ने छ । मैथुन आफैंमा ठूलो तन्त्र हुँदै हो । स्त्री र पुरुष शरीरको समुचित मन्थनबाट नयाँ जीवन प्रकट गर्नु भनेको तान्त्रिक क्रिया नै हो र त्यसले मानिसलाई समाधीको अवस्थामा पु¥याउँछ । तर, सम्भोगको प्रयोग गलत भयो वा स्तरीय भएन भने त्यो फगत मैथुन बन्नपुग्छ ।

कुनै समयमा मानिसका १६ संस्कारमध्ये पहिलो संस्कार नै गर्भाधान मानिन्थ्यो र मुहूर्त आदि हेरेर मात्र गर्भाधान गरिन्थ्यो । वामाचार विधिले अत्यन्तै छिटो चामत्कारिक परिणाम दिन्छ । यस विधिले देवदेवी मात्र होइन भूत, प्रेत, पिशाच र यक्षिणीजस्ता दुष्टात्मालाई पनि साँध्न सकिन्छ र बशीकरण र मारणजस्ता सिद्धि पनि प्राप्त हुन्छ । यो छोटो बाटो हो र शीघ्र परिणाममुखी पनि हो । गुरुको उपस्थितिबेगर वामाचार विधि घातक हुन्छ ।

झन्डै ८० प्रतिशत नेपालको भूभाग प्रत्यक्ष वा परोक्ष रुपमा उनको नियन्त्रणमा थियो । नेपालको औपचारिक राज्यसत्ता निरीह बन्न पुगेको अवस्था थियो । सयौं वर्ष पुरानो स्थापित राज्यतन्त्रलाई विस्थापित गर्दै उनी सार्वजनिक भए । छोटो समयमा उनी नेपालको कार्यकारी प्रमुख बने । बताइरहन नपर्ला ती व्यक्ति पुष्पकमल दाहाल उर्फ प्रचण्ड थिए

पात्र अयोग्य वा अनुशासनहीन भयो भने वा विधिमा सानो मात्र पनि चुक भयो भने कर्तालाई ध्वस्तै बनाउँछ । सिद्धि प्राप्त भइसकेपछि पनि सिद्धमा लोभजस्ता कुरा पलायो वा तन्त्र अनुरूपको आचरण भएन भने त्यो व्यक्ति अत्यन्तै द्रूत गतिमा पतन हुन्छ । वामाचार शीघ्र सफलताको साधन त हो तर त्यत्तिकै द्रूत गतिमा अधोगतिको संवाहक पनि हो ।

राजनीति भनेको पनि राज्यलक्ष्मीको आराधना र सत्ता शक्ति साधना तन्त्र नै हो । सत्ता शक्ति साधना तन्त्रको प्रयोग पूर्ण सात्विक विधिमा भयो भने त उसले आइसकेको शक्तिलाई पनि परित्याग गर्छ, मोक्षको बाटो रोज्छ । महात्मा गान्धीले पूर्ण सात्विक बाटो अपनाएर सिद्धि प्राप्त गरेकै हुन् तर उनले राज्यलक्ष्मीसँगको सुखभोगलाई स्विकारेनन् ।

साँच्चै भन्ने हो भने सत्ता शक्तिको साधना पूर्ण सात्विक ढंगले हुन असम्भवप्राय हुन्छजस्तो मलाई लाग्छ । तान्त्रिक मतकै अवलम्बन गर्नुपर्ने हुन्छ । प्रश्न तान्त्रिक विधिमध्ये वामाचारी वा दक्षिणाचारी कुन बाटो लिने भन्ने हो । निश्चित रूपमा वामाचार विधिले अत्यन्तै छिटो एवं चामत्कारिक परिणाम दिन्छ । तर, त्यो त्यत्तिकै छिटो घोर प्रत्युत्पादक एवं विनाशकारी पनि हुनसक्छ । दक्षिणाचारी विधिले मन्द परिणाम देला तर त्यो सौम्य र स्थायी हुन्छ ।

नेपालको राजनीतिक वृत्तमा एक जना व्यक्ति तिलस्मी ढंगले उदाए । ती महानुभावको सफलता त अकल्पनीय नै थियो । केही वर्ष एउटा मिथकका रूपमा रहे । झन्डै ८० प्रतिशत नेपालको भूभाग प्रत्यक्ष वा परोक्ष रूपमा उनको नियन्त्रणमा थियो ।

नेपालको औपचारिक राज्यसत्ता निरीह बन्न पुगेको अवस्था थियो । सयौं वर्ष पुरानो स्थापित राज्यतन्त्रलाई विस्थापित गर्दै उनी सार्वजनिक भए । छोटो समयमा उनी नेपालको कार्यकारी प्रमुख बने । बताइरहन नपर्ला ती व्यक्ति पुष्पकमल दाहाल उर्फ प्रचण्ड थिए ।

आधुनिक भनिने कालखण्डको नेपाली इतिहासमा प्रचण्डको जस्तो चामत्कारिक उत्थान र सफलता कसैको थिएन र अझै पनि छैन । प्रचण्डले राज्यलक्ष्मीको आराधना गरेकै हुन् र राज्यशक्ति प्राप्तिका लागि उग्र साधना गरेकै हुन् । उनको त्यो तान्त्रिक अनुष्ठानचाहिँ निश्चित रूपमा वामाचारी प्रकृतिको थियो । हजारौं नेपाली जनताको बलि चढाइयो । लुटपाट भए र आगजनी भए । कैयन मन्दिर र मूर्तिहरू अपवित्र बनाइए । उनले अछूत भनिने शोषित निम्नतहका जनसमूहलाई आकर्षित गरेकै हुन् र तिनमा आशा र विश्वास जगाएका हुन् । तर, उनले तिनलाई प्रयोग मात्र गरे । शक्ति आएपछि उनी संरक्षक होइन शासक मात्र बने ।

समग्रमा भन्ने हो भने प्रचण्डले भूत, प्रेत वा पिशाचजस्ता दुष्टात्माको साधना गरेका थिए । वामाचारी पथले उनलाई पिशाचलाई साँधेर नियन्त्रण गर्नसक्ने त बनायो तर सिद्धि प्राप्त भइसकेपश्चात् त्यस पिशाचलाई सन्तुष्ट राख्न सकेनन् । अहिले उनलाई पिशाचले नै अधोगतितर्फ लखेट्दै छन् । कुन रसातलसम्म पु-याउने हुन् ? भविष्यले देखाउला ! पिशाच साधना सुरु गर्नुअघि उनी जहाँ थिए, त्यसभन्दा निकै तल पुग्ने अड्कल काट्न थालिएको छ ।

यहाँनेर रवि लामिछानेको उल्लेख भएन भने उनीप्रति नै अन्याय हुन्छ । रविको उदाउने, स्थापित हुने र सफलताको शिखरमा पुग्नेक्रम प्रचण्डको भन्दा कम चामत्कारिक थिएन । ‘आनन्दको जीवन’को खोजीमा झुटा सच्चा तमाम तिकडम गर्दै अमेरिकी नागरिक बने, श्रीमती फेर्दै हिँडे, तमाम गैरकानुनी अक्षम्य अपराधमा गनिने कर्म गरे ।

निम्नकोटिको आक्रामक प्रस्तुती दिँदै ‘लोकप्रिय’ बने र हेर्दाहेर्दै २१ सांसदको अधिपति र मुलुकको उपप्रधानमन्त्री पनि बने । उनको तमाम कर्मलाई हेर्ने हो भने उनको सत्ता शक्तिको साधना पनि वामाचारी विधिमै आधारित थियो । तर, रविले साँधेको चाहिँ कुनै भूत, प्रेत वा पिशाचजस्तो दुष्टात्मा थिएन । उनले अत्यन्तै मोहक सुन्दरी यक्षिणी साँधेका रहेछन् । तर, अत्यन्तै सुन्दरी यक्षिणी सायद अतृप्त आत्मा रहिछन् र उनको काम वा द्रव्य मोह शान्त गर्नसक्ने क्षमता रविमा रहेन ।

फगत १२ कक्षा पढेका रविलाई नामी ‘डाक्टर’ भनाउँदालाई कजाउने शक्ति त यक्षिणीले दिइन् तर स्वयं यक्षिणीलाई तृप्त गर्न भने सकेनन् । यक्षिणी क्रुद्ध छिन् र रविको भयंकर ओरालो यात्रा सुरु भएको छ । रविलाई रसातल पातालमा नपु-याई यक्षिणी रोकिन्नन् होला !

प्रचण्ड र रविजस्ता वामाचारी सत्ता साधकहरूको अधोगति उन्मुख यात्राले अन्यको पनि होस खुल्ला कि !

सम्बन्धित समाचार

आज विजया दशमी, मान्यजनको हातबाट टीका र जमरा लगाएर मनाइदै प्रधानमन्त्रीले ओलीले लगाए राष्ट्रपतिको हातबाट दशैको टीका गौतमबुद्ध विमानस्थलमा फलाइ दुबई, जजिरा र एयर एशियाले उडान गर्दै, के छ तयारी ? नेपालसहित ३३ देशद्वारा लेबनानमा शान्ति सैनिकमाथि भएको आक्रमणको निन्दा यस वर्षको दशैँको टीका र जमरा लगाउने आज अन्तिम दिन समस्याग्रस्त घोषित सहकारीको दायित्व भुक्तानी गर्न सार्वजनिक सूचना रवि लामिछाने प्रहरी हिरासतमा, सुरक्षा व्यवस्था कडा लामिछानेमाथि संगठित अपराधसहित ३ वटा कसुरमा अनुसन्धान हुँदै भवन निर्माणका लागि यस्तो थियो एमालेको योजना माओवादी केन्द्रले कार्तिक १० गते काठमाडौंमा जनप्रदर्शन गर्ने राष्ट्रिय मुद्धामा एक ढिक्का भएर प्रस्तुत हुने सत्ता पक्षका दलको निष्कर्ष रास्वपाले अब काठमाडौं केन्द्रित आन्दोलन गर्ने